Onderzoek
Vraag je je wel eens af,
wat als ik er niet meer ben?
Wat blijft er dan nog over?
Wat laat ik achter?
Hoe laat ik het achter?
Een beeldend onderzoek over wat er achterblijft als iemand niet meer in leven is, vanuit de positie van de achterblijver.
Ik bekijk.
Ik kopieer.
Ik print.
Ik naai over oude lijnen.
Herinneringen vast naaien.
Vast grijpen.
Leegte ermee opvullen.
Waarom?
Ik ben een vaders kindje.
Altijd geweest.
Ik ben geen kindje meer.
Alleen nog een moederskindje.
Ik voel je voetafdruk.
Ik probeer terug te halen.
Ik vul, vorm
giet,
druk af,
haal eruit.
Ik analyseer, constateer.
Ik kopieer.
Ik haal fysiek terug.
Zodat het erna weer schuurt.
Scheurt.
Breekt.
Brokkelt.
Ik denk na over verlies.
En wat daarna overblijft.
Ik maak foto’s en video’s,
om een emotie te vangen.
Ik luister naar verhalen van andere.
Ik schrijf.
Ik huil.
Ik bevraag mijn eigen gevoel.
En denk na hoe je dat gevoel kan vastleggen in beeld en ruimte.
Ik herinner en vergeet.
Het ongrijpbare willen grijpen.
Dat gevoel in je buik.
Even moeten slikken.
Niet kunnen praten.
Herkenning.
Ontkenning.
Het alleen zijn.
Alleen overblijven.
Spullen die overblijven.
Ruimte die een mens achterlaat.
Ontwerp | Verlichting
Een voorstelling gebaseerd op het gelijknamig boek van Stephen King. Een verhaal over Scott Carey. Maar niet verteld door Scott Carey. Vier verhalen, die samen het verhaal vertellen over een man met een mysterieuze aandoening. Hij verliest elke dag meer lichaamsgewicht, maar blijft er aan de buitenkant hetzelfde uitzien. Hij haalt het beste in zichzelf en de andere vier personages naar boven.
Wat laat hij achter,
wie laat hij achter,
en hoe gaan de achterblijvers daar mee om?
Een voorstelling die op locatie in een huis gespeeld wordt. Als publiek word je door de vier personages, de achterblijvers, meegenomen door het huis. Je leert in anderhalf uur tijd Scott via het huis en de verhalen kennen. Maar zal hem nooit in levenden lijve zien.
Hieronder de eerste beelden. Binnenkort volgt meer…
